Biografie van Wim van de Woestijne

Ik laat de chauffeur het adres lezen
hij kijkt me aan, begint te huilen
zegt dat het de vijfde halte is.

Ik ga bij de uitgang staan
en tel de haltes
de passagiers kijken naar mij
de man tegenover de deur huivert
omklemt zijn aktetas
wendt zijn ogen van mij af
een meisje pakt haar ledenpop
een vrouw slaat een kruis, knoopt haar jas

de moeder neem het kind op schoot
aait het zwijgend over het hoofd
ik kijk naar de stoel die is vrijgekomen
druk op de knop
in de spiegel schuin boven de chauffeur
zie ik zijn betraande ogen

als de deur open zwaait
valt in een vlaag van kou het licht naar binnen
de uitgang is breder dan ik dacht
ik stap naar buiten, op grijze tegels
de passagiers draaien zich naar mij
gaan half staan, vegen in zwaai de ruiten
de moeder wijst het kind waar ik sta
trekt het tegen zich aan
haar gejaagde adem slaat het glas

de chauffeur wacht, de deur blijft open
iedereen kijkt
stap voor stap begin ik te lopen.

Namen krijgen ze niet
getallen voldoen
hoe moet je een dode ook noemen?

in het voorhoofd zit het gat
er loopt rood
dat langzaam stolt
met een beetje geluk
kijk je, een fractie voor het lichaam valt,
dwars door de schedel heen

zie je het blauw van het blauw
het wit van een wolk
of van een zeil

de man die het gat geslagen heeft
aait de kolf, voelt de loop
voelt de warmte
die de kogel in staal heeft gebrand

hij glimlacht
zwaait naar de vissersboot
naar het witzeil dat zo vrolijk bolt
ziet het blauw van het blauw

voelt niet dat de aarde beeft.