Biografie van E. G. Bik

i.
Het gaat goed met ons -
we leren opstaan en drie uur
later wakker worden
 
We smeren ons eigen brood, drinken
aardbeiensap, hangen sleutelhangers
aan onze broekritsen zodat we de
weg naar huis niet vergeten
 
Een vogel sprak over vrijheid, die ikzelf ooit
in een kooi waarnam, en tussen de
verhitting van kristallijne alkanen
in een donkere melkfles
 
Je hoorde jezelf spreken over vroeger terwijl je dacht dat je nooit oud zou worden.
 
ii.
Had niemand ooit explosief materiaal een halt
toegeroepen op het moment van ontploffing?
 
We leerden over zwaarte, en de kracht
van relativisme, over het oneindig draaien van alle dingen
- en vergaten het
 
We deden experimenten, stoofden ananassen
’s avonds laat carbidschieten op het plein
erupties uit stalen kooien
 
Er was die nacht dat ik thuiskwam en mijn
moeder me bij de achterdeur sigaretten
rokend betrapte
 
Onze moeders zijn dood nu, maar met ons gaat het goed -
we smeren ons eigen brood nu.

Waarom draaien ze als de aarde
om de zon, de mensen die
denken te weten wat
waarheid is
 
Ik groef mijn nagels diep in de wiskunde: wat nou als
de overstroming kwam? Jij wel maar ik zie geen verband,
hoe alles ineens veranderd is. Roodgeel is je reinste vergif, zeg
je, dat vissen doet bovendrijven en geld verbrandt. Maar
jij kan veel zeggen, je hebt geen spiegels, of misschien
zien je ogen troebel van bloed. Sprak je maar
waarheid – je verhult
je hoop en je angsten in overmoed. Als dit volk gelukkig
is, waarom bestaat hier dan poëzie?
Mannetjes verbieden zichzelf te huilen, zacht kermend
"waarom?" (laten tevens vanaf de leeuwenrots hun
vrouwtjes trots aan vlaggenstokken wapperen
als siertapijtjes – prooi
voor de happende emancipatiegolf) en baren
bij bierpartijtjes nieuwe feiten in te simpel pleidooi
(zonder besef dat de geschiedenis hen bedolf
onder een dikke laag leugens en een toefje zelfgenot):
“dit is de waarheid, daarom.”

Ze rookte sigaren en hield van dansen. Er bestaan
alleen maar kansen, zei ze, en kroop als een katje in mijn schoot.
Die nacht had geen van ons beide bedacht dat
de maan ons alle liefde bood die twee tieners nooit zelf kunnen ontdekken,
die gaandeweg sloom op je pad komt kruipen als een naaktslak in het donker
of als zij nu jaren later, in het nachtelijk sterrengeflonker, met haar opgestoken
sigaar en haar
verjaarde bekken,
bloot -
nog altijd ongedurig dansend als ware een katje in mijn schoot.

Ik zou zo graag eens
alleen op de wereld zijn
en alleen in deze wildernis
zonder iemand in de stad
en overal lege straten

alleen in dit huis zijn,
alleen in deze kamer,
en zonder iemand die me stoort
alleen in mijn gedachten zijn.